Zerwana torebka stawowa to poważy uraz, który zawsze wymaga konsultacji lekarskiej. Wiążą się z nim nie tylko spore dolegliwości bólowe, ale również ryzyko powstania większych konsekwencji zdrowotnych, np. pogorszenie się funkcjonowania stawu. Ważne jest zatem, aby wiedzieć, czym objawia się zerwanie torebki stawowej oraz jak przebiega proces leczenia tego urazu.
Torebka stawowa — co to takiego?
Torebka stawowa wraz ze ścięgnami odpowiedzialna jest za stabilizację stawu. Rozkłada jego obciążenie, a także chroni staw, utrzymując jego właściwy zakres ruchomości. Poza tym pełni funkcję ochronną dla łączących się ze sobą powierzchni stawowych kości. Wewnętrzna część torebki stawowej, czyli błona włóknista, zbudowana jest mocnych włókien kolagenowych. Te stabilizują staw poprzez utrzymywanie kości kolana w prawidłowej pozycji. Warstwę wewnętrzną stanowi błona maziowa, która wytwarza maź wypełniającą przestrzenie między kośćmi. Dzięki temu podczas wykonywania ruchów tarcie między powierzchniami stawowymi jest znacznie mniejsze.
Urazy torebki stawowej — rodzaje
Torebka stawowa ulec może różnego rodzaju urazom. Najczęściej jest to jej naciągnięcie, pęknięcie bądź zerwanie. Pierwszy z tych urazów jest najmniej dotkliwy. W efekcie naciągnięcia torebki stawowej dochodzi o przeciążenia włókien, ale nie do naruszenia ich ciągłości. Wśród objawów naciągnięcia torebki stawowej wymienić można lekki ból, niewielką opuchliznę oraz niewielkie zaburzenie ruchomości stawu. W przypadku tego typu urazu zastosować wystarczy leczenie zachowawcze, a dolegliwości ustąpią po ok. 3 tygodniach.
Jeśli chodzi o naderwanie torebki stawowej, jest to uraz wiążący się ze znacznie silniejszym nadwyrężeniem stawu i z pęknięciem pojedynczych włókien. W tym przypadku ból jest o wiele silniejszy, a obrzęk szybko się powiększa. Oznacza to, że powrót do pełnej sprawności trwać można nawet 3 miesiące. Aby było to możliwie, konieczne jest unieruchomienie na ten czas kończyny w odpowiednio dobranej ortezie.
Najpoważniejszym urazem jest zerwanie torebki stawowej.
Przyczyny zerwania torebki stawowej w stopie i kolanie
Do zerwania torebki stawowej dojść może z różnych przyczyn. Wśród nich na pewno wskazać trzeba na przerost stawu. Może do niego dojść w wyniku wykonywania nagłych i dynamicznych ruchów.
Na uraz zerwania torebki stawowej często narażone są osoby uprawiające sporty kontaktowe. Drugą częstą przyczyną jest nadmierne zgięcie stawu. Dochodzi to niego, kiedy ruch w stawie przekracza wytrzymałość torebki, np. podczas chodzenia po nierównym terenie. Istnieje wówczas ryzyko wykręcenia podeszwy stopy do wewnątrz lub na zewnątrz. Zerwanie torebki stawowej wiąże się niestety z najsilniejszymi dolegliwościami, a okres leczenia i rehabilitacji jest długotrwały.
Objawy zerwania torebki stawowej
Zerwanie torebki wywołuje silny ból, który pojawia się od razu po wystąpieniu urazu. Często, kiedy do niego dochodzi, można również usłyszeć dźwięk przypominający trzask. Początkowo ból nie musi być bardzo silny, jednak z czasem zaczyna narastać. Ból nasila się przy każdej próbie wykonania ruchu. Wśród innych objawów zerwania torebki stawowej wymienić można duży obrzęk i ocieplenie skóry w okolicy stawu, podskórny wylew krwi, wrażanie niestabilności, a także ograniczenie ruchomości w stawie. Pamiętać należy, że w takim przypadku zawsze konieczna jest interwencja lekarska.
Leczenie zerwanej torebki stawowej
Niestety najczęściej zerwanie torebki stawowej oznacza konieczność operacyjnego zszycia. Mowa tu o zszyciu samej torebki, jak i zerwanych wiązadeł. Kolejny etap leczenia to rehabilitacja, której celem jest przywrócenie pełnego zakresu ruchu w stawie oraz kontroli równowagi ciała. W procesie rehabilitacji najczęściej wykorzystywany jest stabilizator na kolano. Dzięki niemu boląca część ciała nie jest nadmiernie forsowana, a regeneracja przebiega znacznie szybciej. Pamiętać jednak trzeba, aby stabilizator torebki stawowej był prawidłowo dopasowany. Tylko wówczas można mieć pewność, że spełni on swoje zadanie.
Proces rehabilitacji podzielić można na dwa etapy. W pierwszym wykonywane są ćwiczenia bez obciążenia, których celem jest pobudzenie stymulacji nerwowo-mięśniowej. Etap drugi to ćwiczenia poprawiające stabilizację oraz elastyczność tkanek miękkich. Na koniec wprowadzane są ćwiczenia całej kończyny.